“De Mozaïek 2.0-beurs maakt mijn promotieonderzoek mogelijk”

Moska Hellamand doet promotieonderzoek naar de toegankelijkheid van medicijnen in lage- en middeninkomenslanden. Haar promotieplek heeft ze te danken aan een beurs uit het Mozaïek 2.0-programma.

“Al tijdens mijn masterstudie Drug Innovation aan de Universiteit Utrecht raakte ik geïnteresseerd in het beleid van overheden. Vanuit mijn achtergrond en politieke overtuiging vind ik een gelijke toegang tot gezondheidszorg wereldwijd van essentieel belang. Laatst nog heeft de coronapandemie getoond dat er nog veel te verbeteren valt.”

Global Health

“Na mijn afstuderen werkte ik bij de non-profitorganisatie Access to Medicine Foundation, waar ik onderzoek deed naar de farmaceutische industrie. Omdat ik me als onderzoeker verder wilde ontwikkelen, lag een promotieonderzoek voor de hand. Ook wilde ik doorgaan met het thema toegankelijkheid. Daarom heb ik weer contact opgenomen met mijn begeleiders aan de universiteit. Op de afdeling waren er op dat moment geen promotieplekken voor het thema. Daarom heb ik een aanvraag bij het Mozaïek 2.0-programma ingediend. Ik wist dat het niet makkelijk zou zijn, maar ik wilde het toch proberen. De beurs is echt een kans voor mij.

De ervaring die ik bij de Access to Medicine Foundation heb opgedaan neem ik mee naar het promotieonderzoek. Ik begrijp nu beter hoe de wereld van verschillende stakeholders in elkaar zit. Ook heb ik geleerd toegankelijk te schrijven en te presenteren. Dat vind ik echt een aanwinst, want ik wil dat ook mijn ouders begrijpen waar mijn onderzoek over gaat.

Ondanks dat ik pas ben begonnen met het promotieonderzoek, heb ik al een idee welke richting ik later op wil. Ik zie mezelf ook in de toekomst in global health werken, misschien wel bij de Wereldgezondheidsorganisatie, maar het lijkt me ook heel waardevol om bij een overheid te werken.”

Stimulans

“Op mijn vijfde is ons gezin naar Nederland gevlucht. Mijn beide ouders werkten als arts in Afghanistan, maar in Nederland werden hun diploma’s niet erkend. Hoewel ze hun beroep hier niet konden uitoefenen, was geneeskunde een onderwerp aan de keukentafel. Ze vonden het belangrijk dat mijn zus, mijn broer en ik later goed terecht zouden komen, en ze hebben me altijd gestimuleerd om naar de universiteit te gaan en mijn ambities waar te maken.

We woonden eerst in een klein dorp in Zeeland, waar behalve wij maar weinig niet-Nederlandse mensen woonden. Op mijn tiende zijn we naar Veenendaal verhuisd. Daar was de culturele diversiteit geconcentreerd in een paar wijken, en mijn basisschool was beslist niet divers. Op de middelbare school in Ede kwam ik inhoudelijk beter tot mijn recht, omdat ik tweetalig gymnasium kon doen en in de klas zat met kinderen die ook graag wilden leren. Toch ben ik pas aan de universiteit in een meer diverse omgeving terecht gekomen. Ik volgde de Engelstalige bacheloropleiding College of Pharmaceutical Sciences. De studenten kwamen overal vandaan, en voor het eerst was ik degene die ze kon uitleggen hoe Nederland functioneert.

Hoewel ik strikt genomen geen eerste-generatiestudent ben, deel ik in veel opzichten dezelfde hobbels. Andere kinderen wisten van familie, vrienden en kennissen hoe Nederland in elkaar zit en waar je moet zijn om verder te komen. Mijn ouders zijn hoogopgeleid, maar ze waren niet bekend met het Nederlandse onderwijssysteem en een netwerk hadden we niet. Daarom had ik het gevoel dat ik steeds een paar stappen achterliep en helemaal bij nul moest beginnen. Toch heeft dat me niet tegengehouden, in tegendeel. Mijn ouders hebben altijd gezegd dat wij vanwege onze achtergrond twee keer zo hard moeten werken als anderen, en dat heb ik ook gedaan.

Aan anderen die een vergelijkbare achtergrond hebben en een promotieonderzoek overwegen, zou ik willen zeggen: probeer het gewoon. Ga de mogelijkheden na, denk goed na wat je wilt bereiken en ga ervoor.”